‘Ik had afgelopen dagen eigenlijk helemaal geen tijd om een nieuwe blog te schrijven. Maar ‘helaas’ heb ik vandaag toch tijd. Mijn vrouw is vandaag weer begonnen met werken en precies vandaag heeft de kleinste van de familie een beetje koorts. De verlofdagen van mama zijn op, dus papa werkt thuis.
Vanaf de heiligverklaring van de paus tot aan half mei zitten al onze appartementen vol en dan gebeuren er veel dingen op kantoor, de telefoon rinkelt de hele dag. Vandaag geen telefoon, alleen e-mail – vandaar dat ik wat tijd heb voor een blog.
Mijn vrouw is docente Frans op een middelbare school, ze werkt dus voor de Italiaanse staat. Werken op een middelbare school gaat hier net even iets anders dan in Nederland. En ik spreek uit ervaring want ik ben opgegroeid in een onderwijzersfamilie. In bepaalde gevallen is het ideaal om voor de Italiaanse staat te werken. Het salaris (ook al is het niet veel) komt altijd en ook op tijd. Daarbij werken docenten hier halve dagen. Als moeder zijnde zijn er bovendien veel permessi om bij de kinderen te zijn, zoals verlofdagen als een kind ziek is en twee uur per dag extra vrij voor borstvoeding. Docenten dienen op school aanwezig te zijn gedurende de lesuren. Extra zaken zoals docentenvergaderingen, oudergesprekken, proefwerken nakijken etcetera komen daar uiteraard nog bij.
Het lijkt een ideaalplaatje, dat is het daarentegen niet. Mijn vrouw is precaria. Dat wil zeggen dat ze geen vaste aanstelling heeft. Elk schooljaar opnieuw moet ze afwachten of ze gebeld wordt door een school. Als ze gebeld wordt krijgt ze een contract voor 10 maanden, de zomervakantie wordt niet doorbetaald. Het is dus elk jaar spannend waar ze nu weer zal gaan werken.
Ze hoeft echter niet te solliciteren, dit gaat allemaal ‘automatisch’ via een klassement met punten, la graduatoria. Elk vak heeft een eigen klassement en dat in alle provincies van Italië. Een erg bureaucratisch systeem waarbij naar een heleboel zaken gekeken wordt, zoals de leeftijd van de docent, het aantal lesjaren, het aantal diploma’s/masters.
Elk jaar doet mijn vrouw een master, ook om punten te scoren voor het klassement. Iedereen in het klassement doet dit, dus het is eerder een probleem als je het niet doet want dan gaan ze je voorbij in het klassement. Ze staat na negen (!) jaar op een behoorlijke positie wat haar veel hoop geeft om in ieder geval in de buurt van huis te kunnen werken en niet aan de andere kant van Rome.
De Italiaanse staat geeft een bepaald aantal mensen iedere twee jaar een vast contract. Hoeveel mensen dat zijn ligt aan het aantal mensen dat met pensioen gaat, ervoor kiest om iets anders te gaan doen of bijvoorbeeld naar een andere regio verhuist en zich daar in de graduatoria inschrijft. De politiek is erg verwikkeld in dit systeem. Sommige verkiezingsprogramma’s beloven regelmatig om een hoop docenten een vaste baan te geven en schrijven dan een concorso uit. Een superexamen waarvoor behoorlijk betaald dient te worden en bijvoorbeeld de beste vijftien een vaste aanstelling krijgen binnen een vooraf bepaalde tijd (in dit geval binnen twee jaar). Dit gaat dus dwars door het hele verhaal van de graduatoria heen. Allemaal gelijke kansen, maar de mensen die al jaren in de graduatoria zitten en veel ervaring hebben, maken meer kans om te winnen omdat ze nou eenmaal goed voorbereid zijn. Vorig jaar was weer zo’n concorso. Mijn vrouw eindigde van de duizenden deelnemers op de zeventiende plaats en liep een vast contract dus op een haar na mis.
Dit jaar is het dus wederom afwachten waar ze na de zomer mag starten. Met weer een extra master op zak en dus extra punten. Kijken hoe ze scoort in september!’
Reactie schrijven